Duizendjarig ei wordt in China Songhuadan (松花蛋) of Pidan (皮蛋) genoemd. De Chinese naam zegt niets over een "duizend jaar oud ei", maar over een "Pinusboombloesem-ei" of "ei met vel". Het ei wordt gemaakt door een eendenei voor 100 dagen in te leggen in een mengsel van ongebluste kalk en houtskool. Andere, meer traditionele bereidingen gebruiken thee, eikenhout en ongebluste kalk. Er wordt ook beweerd dat men paardenurine gebruikte, maar dat is tegenwoordig (gelukkig) niet meer het geval.

Deze eieren worden als een ware delicatesse gezien en zijn in sommige toko's te verkrijgen. Waar het in China als delicatesse wordt gezien, is het voor de nuchtere Hollander toch even wennen, In het programma 'Try before you die' moesten deelnemers ooit zo snel mogelijk een duizendjarig ei veroberen. Tranend en kokhalzend werd er gefaald, slechts één deelnemer slaagde erin om 'm op te eten. Wij kochten er zes.

Het eiwit heeft een transparant bruine kleur, de dooier is groen en met een beetje fantasie kan je het Noorderlicht erin ontdekken. De intense ammoniak geur roept redelijkerwijs niet op tot een hongergevoel en bij het aanzien van dit zogenaamde lekkernij, begint een stemmetje in je hoofd zich steeds heftiger af te vragen waarom je dit in godsnaam wil eten. Na de eerste hap en het uitschakelen van het stemmetje, komen we tot de conclusie dat er gewoon een stevig eiersmaakje aan zit. En net als bij huis, tuin en keuken eieren is dit eigenlijk een beetje flauw zonder toevoegingen. De smaak ik licht zoutig, de structuur is pudding-achtig. Niet meteen iets wat we snel weer zouden kopen, maar ze zijn lang te bewaren en wie weet, over drie maanden is het Pasen.